Jeden z redaktorów "Giełdy Samochodowej" postanowił przyjrzeć się bliżej nowszemu Roverowi 200. Poczytajmy, jak mu się to udało...

Opinie są zgodne. To jedno z ładniejszych aut klasy kompaktowej. Rover 200 na rynku pierwotnym sprzedawał się jednak w Polsce fatalnie, a giełdowe i komisowe egzemplarze to auta pochodzące prawie wyłącznie z prywatnego importu.

Wprawdzie konstruktorzy zapewniali, iż Rover 200 jest autem nowym, jednak było w tym sporo przesady. Samochód jest plonem rozpoczętej kilka lat wcześniej współpracy Brytyjczyków z Hondą. Podobieństwo do modelu Civic, który była bazą dla "dwusetki", widać zresztą gołym okiem, choć wnętrze wykonano już po angielsku. Stylistycznie, zwłaszcza w bogatszych wersjach wyposażeniowych, nawiązuje do tradycyjnych brytyjskich limuzyn.

O ile przestrzeń pasażerska jest wystarczająco duża (zbliżona do innych kompaktów z tego okresu), o tyle miejsca na bagażnik pozostało niewiele. Jego pojemność wynosi ok. 300 litrów. Mimo tego na temat funkcjonalności auta sondowani przez nas posiadacze Roverów wypowiadają się w superlatywach. Podkreślają ładne, estetyczne rozplanowanie wnętrza kabiny i ergonomię.

Bazowym silnikiem Rovera 200 była benzynowa jednostka o poj. 1,4 litra. W podstawowej, ośmiozaworowej wersji dysponowała mocą 75 KM. Znacznie większą popularnością cieszyła się jednak odmiana z czterema zaworami na cylinder, o mocy 103 KM. To jeden z ówczesnych "rekordów". Mimo iż jednostka jest dosyć wysilona, wykazuje znikomą awaryjność, nie jest też zbyt paliwożerna. Średnie wskazania użytkowników mieszczą się w przedziale 7,4-8,2 l/100 km, co nie odbiega zbytnio od norm podawanych przez producenta.

Wśród benzyniaków był też motor 1,6-litrowy, a w trzy lata po premierze tego auta w sprzedaży znalazły się także samochody z motorem 1,8-litrowym (oba rzadko spotykane w Polsce). Ofertę uzupełniały 2-litrowe diesle, przy czym popularny stał się głównie ten 86-konny, w miarę dynamiczny i oszczędny. Średnie zużycie oleju napędowego użytkownicy określają na poziomie 6,3-6,8 l/100 km. W ostatnim czasie trafiło do Polski sporo diesli w ponad 100-konnej wersji z systemem elektronicznego wtrysku paliwa.

Z silnikami Roverów nie ma większych kłopotów. Wśród lustrowanych przez nas egzemplarzy zdarzały się jednostki napędowe, na których widać było niewielkie wycieki oleju. Przy odpowiedniej eksploatacji zarówno motory benzynowe, jak i wysokoprężne sprawują się bardzo dobrze. Nieco gorzej z zawieszeniem. W kilku egzemplarzach szybciej niż powinny nawalały np. amortyzatory. Winą za to obarczano najczęściej fatalny stan polskich dróg. Niewiele spośród aut pochodzących z pierwszego okresu produkcji miało też kompletny fabryczny układ wydechowy. - To jeden ze słabszych punktów Rovera - podkreślali zgodnie właściciele i mechanicy.

Komfort podróżowania jak na auto czterometrowe oceniany jest wysoko, choć posiadacze kilku egzemplarzy skarżyli się na zbyt duży hałas we wnętrzu lub na trzeszczące elementy z tworzyw sztucznych. Owe mankamenty trudno jednak uznać za regułę, podobnie jak sporadycznie pojawiające się sygnały o defektach instalacji elektrycznej.

Powszechnie krytykowana jest natomiast dostępność części zamiennych, a także ich wysokie ceny. Wprawdzie, co podkreślano, ostatnio pojawiło się na kiermaszach i bazarach sporo części pochodzących z aut używanych, ale i tak są one relatywnie drogie. Rover psuje się rzadko i to jest najbardziej pocieszające dla użytkowników.

W Polsce wyłącznym importerem aut Rovera była firma Smorawiński i Spółka. Sprzedaż nie była wielka, wynosząc kilkaset egzemplarzy rocznie. Odstraszała cena, np. w 1998 r zakup Rovera 200 (1.4) wiązał się z wydatkiem niemal 46 tys. zł. O jedną piątą tańsza była np. Toyota Corolla, o jedną trzecią - Opel Astra.

To, iż na naszych drogach jest coraz więcej Roverów 200, jest rezultatem działań indywidualnych importerów. Samochód, za który przed sześcioma - siedmioma laty zapłacono w Niemczech np. ok. 30 tys. DM (w wyposażeniu była m.in.: pełna elektryka, klimatyzacja, dwie poduszki powietrzne) można "upolować" dziś na giełdzie za 30-35 procent pierwotnej wartości.

Zdaniem eksperta:
Paweł Opała, CARMAN Poznań: - Brytyjski Rover to ładne, solidnie wykonane i mało awaryjne auto. Jego konstrukcja pamięta jeszcze japońską Hondę Civic. Anglicy dołożyli jednak trochę swoich pomysłów i usprawnień. W Polsce Rover sprzedawał się kiepsko, bo był po prostu za drogi w swojej klasie. To samo dotyczy części zamiennych. W obiegowej opinii słyszy się, że do tego samochodu pasuje wszystko od Hondy (z modeli Civic, Concerto). Tymczasem jest prawie zupełnie inaczej. Elementy zawieszenia pojazdu, wiele detali układu hamulcowego czy instalacji elektrycznej, to zupełnie coś innego. Praktycznie nie ma dla nich japońskich zamienników i jeśli przydarzy się awaria, trzeba po prostu kupować części oryginalne. Fabrycznie nowe części do Rovera są jednak bardzo drogie, a ich zakup nie zawsze jest sprawą łatwą i prostą. To chyba główny powód, że Rover 200 nie przyjął się w Polsce, nie zaskarbił sobie sympatii naszych kierowców. Ale są też tacy, którzy niczego złego nie powiedzą o tym aucie.

Źródło: Giełda Samochodowa, nr 63/2003 (819) z dnia 8 sierpnia 2003 roku
Autor: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.